el rollo rf433

  • los “emisores”(interruptor) son estos
  • los “receptores” estos, pero tambien he probado con estos.
  • he seguido lo que dicen aqui
  • y tambien lo que dicen aqui
  • igual que lo de aqui.
  • pero ninguna combinacion de librerias/dispositivos/arduinos/pines/… saca nada en claro: no se recibe nada
  • me faltaria intentar lo que explican aqui, para ver si la parte “receptora” de los interruptores recibe esas señales..
  • pero al ver en qué se ha basado para “fabricar” las señales me he sentido sobrepasado… de verdad hay que hacer analisis de ondas para descifrar un interruptor???

mas referencias a los rf433 kinetic, en arduino forums, y usando esa libreria desde una raspi.

Tolkien, O Silmarilion

Telperion, a primeira, era chamada em Valinor, e Silpion, e Ninquelótë, entre muitos outros nomes; mas Laurelin era a outra, e também Malinalda e Culúrien, entre muitos outros nomes poéticos.

Tolkien, Os Filhos de Húrin

Neste ano, portanto, concentrou a sua perfídia na direção das terras a oeste do Sirion, onde havia ainda força que se lhe opunha. Gondolin permanecia de pé, mas estava oculta. Ele conhecia Doriath, mas ainda lánão podia entrar. Mais longe, ficava Nargothrond, para a qual nenhum dos seus servos descobrira ainda o caminho, um nome que para eles era sinônimo de terror; aívivia o povo de Finrod, em número desconhecido. E muito longe, ao Sul, para ládas matas brancas dos vidoeiros de Numbrethil, da costa do Avernien e das embocaduras do Sirion, chegavam rumores dos Portos dos Navios. Aínão conseguiria ele chegar enquanto tudo omais não tivesse caído

Boecio, A consolacion da filosofia

O que Boécio nos ensina, com tanta autoridade hoje como no século VI, é que a única cultura fértil, oral ou escrita, é a que trazemos intimamente em nós, são os textos clássicos inesgotáveis inseminados na memória e cujas palavras tornam-se fontes vivas, à prova da tristeza, do sofrimento, da morte. O resto, de fato, é “literatura”.

Tolkien, Os Filhos de Hurin

Nesse ano, Túrin, filho de Húrin, ainda tinha apenas cinco anos de idade e Urwen, a sua irmã, fizera três no início da Primavera. O seu cabelo era como os lírios amarelos no prado, quando ela corria pelos campos, e o seu riso lembrava o som do regato alegre que descia, cantando, dos montes e passava pelas muralhas da casado seu pai. Nen Lalaith, assim se chamava o regato, e aspessoas da casa passaram a chamar Lalaithàmenina e os seus corações sentiram-se felizes enquanto ela viveu entre elas

Ben Macintyre, Los hombres del SAS

Era el final de nuestra campaña en África y ahora podíamos decir adiós al desierto: la soledad, el consuelo y la limpia esterilidad. Aquí, en estas pequeñas colinas y cuevas que fueron nuestros escondites, habíamos dejado huella. En unas semanas sería borrada por el viento y la arena. Aquí aprendimos a orientarnos, a urdir nuestros planes y a marcar nuestra posición; aquí nos habíamos vuelto sabios, autosuficientes y tolerantes con el estado de ánimo de los demás; habíamos madurado, habíamos desarrollado una mayor capacidad mental, habíamos descubierto nuestros temores y reacciones ante el peligro, y habíamos intentado superarlos. Nos habíamos familiarizado con las penurias y la sumisión del cuerpo a un control rígido. Aquel era el legado del desierto. No habíamos perdido el tiempo.

Ben Macintyre, Los hombres del SAS

describió el historial de destrucción de Stirling y citó las famosas líneas del Don Juan de Byron: «Era el hombre más comedido / que jamás haya hundido un barco o cortado una garganta».